កំណាព្យស្នេហ៍

 

រនោចមួយរោចគួចចិត្តរៀមនឹក

យប់ថ្ងៃល្ងាចព្រឹកនឹកកន្លង

នឹកពេលដែលបងយកដៃត្រកង

បំពេបីបមថ្នមផ្កាម្ចាស់ស្នេហ៍។ 

បិណ្ឌមួយហេីយពៅអូននៅឯណា

ដឹងទេជីវា​ ប្រាថ្នាបីថែ

ចង់ចួបឃេីញភក្ត្រវរលក្ខណ៍ឥតល្ហែ

 ចិត្តស្មោះរៀមថែទុកជូនព្រលឹង។ 

សន្សេីមយប់ជ្រៅ​ ពៅអេីយចាំទេ

ពេលដែលមាសមេ​ គេងលេីអង្រឹង

រៀមយោលទៅមកក្នុងចិត្តទន្ទឹង

កេីយទ្រូងព្រលឹង​ រៀមសែនកក់ក្តៅ។ 

អធ្រាត្រងងឹតចិត្តបងអំពល់

ដួងចិត្ត​ខ្វាយខ្វល់​ យល់តែហ្មងសៅ

ព្រោះបាត់រូបស្ងួនលែងឋិតនិត្យនៅ

ឱ្យទ្រូងដំបៅ​ ជ្រៅដូចសមុទ្រ។ 

សង្ឃឹមថ្ងៃថ្មីអ្វីៗប្រសេីរ

អាចនាំដំណេីរ​ ឆ្លងចាកផុតទុក្ខ

បានចួបស្រីមុំ​ រៀមនឹងបានសុខ

សុំត្រឹមឃេីញមុខ​ ញញឹមក្នុងចិត្ត។ 

ទោះអូនស្អប់បង​ មិនចង់ឃេីញភក្ត្រ

ចង់ទាត់ចង់ធាក់​ សម្លាប់ចាប់ចង

ឱ្យតែដួងចិត្តស្រស់នួនល្អង

ដកបន្លាចង​ ដួងចិត្ត​ស្រីថ្លៃ។ 

ទោះត្រូវឈឺចាប់រាប់ពាន់មុឺនដង

បេីស្រស់ទងវង​ អូនព្រមអភ័យ

រៀមនឹងកែប្រែសូមទោសជាថ្មី

លែងឱ្យមានក្តី​ សៅហ្មងដល់អូន។ 

ថ្វីដ្បិតកំហុសរៀមបានប្រព្រឹត្ត

តែព្រោះដួងចិត្ត​ ស្រឡាញ់តែអូន

ប្រាថ្នារួមរស់ដូចទឹកនិងក្បូន

លុះដល់ថ្ងៃសូន្យ​ រៀមហ៊ានស្បថស្បែ។ 

សំណេរនេះខ្លីគ្មានន័យក៏ពិត

តែចេញពីចិត្ត​ ប្រុសអភព្វស្នេហ៍

តែងជូននារីដែលរៀមធ្លាប់ថែ

សង្ឃឹមមាសមេ​ យោគយល់ប្រណី។